Hoera! Pinotage is (bijna)100 jaar!

Bregje van Weezel (47) woont samen met haar gezin in Kaapstad, Zuid-Afrika. Zij schrijft over haar belevenissen in het kleurrijke maar ook complexe land. In deze column deelt zij haar enthousiasme en kennis over de Zuid-Afrikaanse wijnindustrie. Haar verhalen zijn niet te droog of te zwaar en deze column is geheel op haar (wijn-)lijf geschreven. Mocht je meer willen lezen over alles wat zij leuk vindt in Zuid-Afrika, dan kun je Bregje volgen op Instragram @vin_ik_leuk

Pinotage is (bijna) 100 jaar!

Volgend jaar bestaat Zuid-Afrika’s meeste bekende druif pinotage honderd jaar. Hier een nationale trots, maar de rest van de wereld is helaas amper veroverd. Is dat terecht of niet?

Verweesde plantjes

Laat ik beginnen bij het begin. Deze druif ontstond, omdat een bekende professor de druiven pinot noir en hermitage kruisten. Hij deed dit op verzoek van de Kaapse regering, omdat zij een bredere variatie aan druiven wilden. Deze taak nam de professor behoorlijk serieus, want hij zorgde voor maar liefst tweehonderd nieuwe soorten! Waarom hij de prins van de rode druiven, de pinot noir met de wat pummelige blauwe hermitage, nu cinsault genoemd, kruisten, is een raadsel. Maar het resulteerde in ieder geval in vier pinotage zaadjes, waarvan de naam een samenstelling is van de twee “ouders.”

De professor verloor er totaal z’n interesse in, toen hij een andere baan kreeg. Zijn oud-collega’s hebben zich ontfermt over de verweesde plantjes en zijn er de (wijn-)boer mee opgegaan. Zonder veel succes. Pas een dikke dertig jaar later, toen het wijnhuis Bellevue met een fles pinotage tijdens een wijnshow de hoofdprijs won, werd de nieuwe druif eens een beetje opgemerkt.

Na de afschaffing van de apartheid kwam er pas echte aandacht voor deze druif. Dat rond diezelfde tijd de pinotage van Kanonkop tot de beste rode wijn ter wereld werd gekozen en de dat wijnmaker, internationaal wijnmaker van het jaar werd hielp daarbij. Nu bestaat in Zuid-Afrika ongeveer zeven procent van de wijnomzet uit pinotage. Maar waarom zien we die druif amper ergens anders?

Banaan en bubblegum

Eigenlijk vind ik het een hele fijne druif, maar tegelijkertijd ook niet. Het heeft de vervelende neiging om naar aceton te ruiken en de typische smaken van banaan en bubblegum combineren ook niet zo lekker. Die  eigenaardigheden kunnen makkelijk getemd worden met extra zorg en aandacht in de wijnvelden en kelder. Maar daar zit de crux. Daar komen extra kosten bij kijken en “kostbaar” past totaal niet bij het beeld van pinotage. Gelukkig zijn er genoeg wijnmakers en -huizen, die blijven geloven in deze aandacht vragende druif met een imagoprobleem. Zij weten als geen ander hoe de aantallen in de wijnvelden klein te houden, ze optimaal te rijpen en de juiste smaken naar boven te brengen. Waardoor je een rode wijn krijgt als geen ander, typisch Zuid-Afrikaans én authentiek. Een ideale wijn voor bij de barbecue. Of wel een braai, zoals ze hier zeggen. Nog zo’n Zuid-Afrikaans instituut.

Gekoeld

Meer erkenning lijkt mij dan ook wel op zijn plaats. Twijfel je nog? Probeer dan pinotage eens in de mix. Bijvoorbeeld in een Cape blend, dat bestaat voor tenminste 30% uit pinotage. Of in een rosé. Zo kan je mij wakker maken voor de pinotage rosé van Delheim. In deze wijn proef je hoe verassend fruitig de druif ook kan zijn. Bij de eerste slok, komen de aardbeien altijd even op een prettige wijze “hallo” zeggen Maar hoe dan ook; ik denk, dat met de wereldwijde trend van gekoeld drinken van lichte rode wijnen nu hét moment voor pinotage daar is om meer geliefd en internationaal omarmd te worden. En wat is een beter moment, dan een honderdste verjaardag? Gelukkig hebben we nog een heel nieuw jaar om de wereld te laten weten, dat deze jonge druif echt volwassen is.

Meer columns lees je hier.